Η γέννηση

« Κάνει κρύο, φοβάμαι αλλά....βλέπω ένα φως!!!

Εγώ κλαίω και κάποιος με λευκή μπλούζα με αναποδογυρίζει κρατώντας με από το ένα πόδι. Η μαμά ανησυχεί, μα καλά… δεν ξέρει πόσο ευλύγιστος είμαι; Νομίζει ότι θα σπάσω;

Ανυπομονώ να την αντικρίσω, την ένιωθα 9 μήνες! Μερικές φορές θύμωνα μαζί της γιατί γελούσε και με ξυπνούσε ή με πίεζε τόσο πολύ όταν είχε άγχος, που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει. Επιτέλους, ήρθε η στιγμή!

Νιώθω ζέστη, ανοίγω τα μάτια μου. Μια ζεστή αγκαλιά και δύο υπέροχα μάτια με κοιτάζουν. «Καλώς ήρθες. Σ’αγαπώ πολύ. Είμαι η μαμά σου». Τελικά, είναι τόσο όμορφη όσο τη φανταζόμουν. Είναι εξαντλημένη, κλαίει και γελάει μαζί. Νομίζω ότι είναι λίγο αμήχανη, είμαι το πρώτο της παιδί. Φοβάται;

Της έδωσα το δώρο που της έφερα. Την ύπαρξή μου στη ζωή της. Δεν ξέρει κάτι πολύ σημαντικό ότι εγώ την επέλεξα για μαμά μου. Ο ομφάλιος λώρος θα συνδέει τη ζωή μας για πάντα. Η φυσική της παρουσία, οι συμβουλές της, οι παρατηρήσεις της και, αργότερα, η ανάμνησή της θα συντροφεύουν τη ζωή μου για πάντα.

Μου λείπει το άλλο μου μισό. Πού είναι ο μπαμπάς; Α! Αυτός πρέπει να είναι. Με κοιτάζει αλλά δε με πλησιάζει. Τι περιμένει, να πάω εγώ εκεί; Δεν ξέρει ότι δεν μπορώ ακόμα να αγκαλιάζω; Επιτέλους, το κατάλαβε. Τον αισθανόμουν όταν ακουμπούσε την κοιλιά της μαμάς. Είναι γλυκούλης και λέει ότι του μοιάζω. Είμαι τεράστιος, με μούσι και πολλά μαλλιά; Αυτός και αν είναι αμήχανος. Έχω ακούσει ότι το πατρικό ένστικτο θέλει λίγο χρόνο για να ενεργοποιηθεί. Έχει μπερδευτεί και αυτός. Ο ρόλος του άντρα κλυδωνίζεται σήμερα και προσπαθεί σαν πατέρας να καταλάβει τι του γίνεται. Να ξέρεις ότι θα είσαι πάντα το πρότυπό μου και, όταν θα σε αρνούμαι, θα είναι γιατί θα σου μοιάζω περισσότερο.

Οι γονείς μου προσπαθούν να βρουν το ρόλο τους και να καταλάβουν τις ευθύνες τους απέναντί μου από ΄δω και στο εξής. Επειδή τώρα ξεκινάτε να σας βοηθήσω λίγο. Θέλω την αγάπη σας, την αποδοχή σας γι’ αυτό που είμαι κάθε φορά και όχι γι΄ αυτό που θα θέλατε να ήσασταν (συγγνώμη να ήμουν). Θέλω το χρόνο σας και τη διάθεσή σας να ακούτε τις ανάγκες μου. Θα σας πω και ένα μυστικό. Αυτά που ζητώ δεν ανταλλάσσονται με χρήματα ή αντικείμενα. Αν προσπαθήσετε να το κάνετε, θα ζητώ όλο και περισσότερα, γιατί θα μου λείπει το σημαντικότερο... εσείς!

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που με πλησιάζουν; Μιλάνε μεταξύ τους, κλαίνε, γελάνε, φωνάζουν και με φωτογραφίζουν. Μάλλον ξέχασαν να με χαιρετήσουν. Δεν τους έχει μιλήσει κανείς για το σεβασμό στα νεογέννητα; Καλή μου κυρία μη με ξεσκεπάζετε, θα κρυώσω. Αλλά μάλλον δεν σας ενδιαφέρει, γιατί κοιτάζετε με ενθουσιασμό τα γεννητικά μου όργανα. Η νοσοκόμα είπε ότι είναι οι συγγενείς μου. Σε πόσους τελικά μοιάζω; Όλοι ψάχνουν ένα μικρό τους κομμάτι πάνω μου. Ο παππούς, η γιαγιά, ο θείος, η θεία. Όπως λένε τα βιβλία, για τα επόμενα 5 χρόνια της ζωής μου οι γονείς και οι συγγενείς μου θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου. Έχουν λάβει υπόψη τους ότι φέρνω μαζί μου πολλές κληρονομιές; Ταξιδεύω, δισεκατομμύρια χρόνια τώρα. Κουβαλάω μέσα μου τα δώρα πολλών γενεών και, αλήθεια σας το λέω, θα ταξίδευα για άλλα τόσα χρόνια μέχρι να φτάσω στο τέλος του χρόνου. Μα ζήλεψα τη μυρωδιά της θάλασσας των καλοκαιριών και της βροχής του φθινοπώρου. Έπειτα, με καλούσαν οι γονείς μου για να με αγκαλιάσουν. Νομίζουν ότι τους ανήκω. Δεν ξέρουν ότι τους διάλεξα για συντροφιά και υποστήριξη στο ταξίδι της ζωής μου.

Με βάζουν σε ένα θάλαμο με πολλά μωρά που όλοι μαζί μοιάζουμε με μελίσσι. Συζητάμε για την πρώτη μας μέρα, το καλωσόρισμα και τους γονείς. Το μωρό δεξιά μου είπε ότι διάλεξε μια οικογένεια που έχει ήδη ένα παιδί. Οι αντιδράσεις τους ήταν σαν το μικρότερο αδερφάκι που του δίνεις ένα ρούχο που δεν έχει ξαναφορέσει αλλά είναι από δεύτερο χέρι. Τα διδυμάκια αριστερά μου περιέγραφαν την πρώτη τους συνάντηση στο σωλήνα της εξωσωματικής. Πίσω μου είναι ένα μεγαλύτερο σε μέρες μωρό που περιγράφει την εμπειρία του από το θάλαμο της εντατικής. Βρέθηκε με μωρά που θα έκαναν εγχείρηση και φοβούνταν πολύ! Οι γονείς τους έκλαιγαν, αγωνιούσαν, απορούσαν γιατί σε αυτούς, προσεύχονταν, έβριζαν, τσακώνονταν, αγκαλιάζονταν. Ένα μωρό δίπλα μου είπε πως γλύτωσε από τον Καιάδα, γιατί στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας δε φάνηκε ότι δε θα μπορέσει ποτέ να ακούσει και να μιλήσει. Σκεφτόταν τους ανυποψίαστους γονείς του και ανησυχούσε αν θα το αγαπάνε, όταν θα διαπιστώσουν ότι δε θα μπορέσει να ακούσει τη φωνή τους. Θα ενταχθεί στα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες.

Μια νεράιδα μου άφησε μια κάρτα με ευχές για τη νέα μου ζωή. «Γλυκιέ μου, σου εύχομαι στο ταξίδι της ζωής παντοτινές αποσκευές σου να είναι η υγεία, η αγάπη και η ευ-τυχία. Καλό ταξίδι!!».

Πρώτη μέρα και πρώτη διαπίστωση: στον αγώνα της ζωής δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια γραμμή και με την ίδια ταχύτητα. Μπαίνουμε σε ένα τρένο που ξέρουμε τον προορισμό και, όπως η γέννηση που γίνεται για όλους με τον ίδιο τρόπο, έτσι είναι και ο θάνατος. Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι η διαδρομή που θα κάνουμε, οι σταθμοί που θα συναντήσουμε και οι συνεπιβάτες μας. Αυτό όμως κάνει και τη διαδρομή μας μοναδική!»

Υ.Γ Πολλές φορές σκεφτόμουν ότι συχνά οι επιστημονικές τοποθετήσεις με ωραίες λέξεις μας κρατούν σε απόσταση από την πραγματικότητα. Έτσι, αποφάσισα μέσα από τη στήλη αυτή να δώσω φωνή σε πολλές σκέψεις που κάνουμε για τη ζωή και ακόμα περισσότερο χώρο στην ίδια τη ζωή που ο καθένας μας ζει, φαντάζεται, ονειρεύεται, προσμένει..
Οι σκέψεις για τη ζωή γεννήθηκαν στις 23 Σεπτεμβρίου 2008 στο νοσοκομείο Μητέρα. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στο μωρό που ήρθε στην παρέα μας και οι γονείς του αγαπημένοι μου φίλοι, μου έκαναν την τιμή να με φωνάζουν θεία του.


Ελισάβετ Γεωργίου
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια